Is het 12u of hebben we nog wat tijd? (Part 4)
Ik ben een kind van de jaren ’70, opgegroeid in de jaren ’80 en ’90, in de tijdsgeest van een toenemend besef dat het toch niet zo goed gaat met de dieren op onze planeet. In die periode waren vooral de panda’s (via WWF) een belangrijk symbool van de dreigende uitsterving van een aantal grote zoogdieren.
Hoe lokaal is ‘lokaal’?
Als Belgen zijn we – terecht – trots op onze chocolade. Eén van onze lokale specialiteiten. Nochtans, veel cacaoplantages heb ik hier nog niet gezien, dus hoe Belgisch is onze chocolade dan nog? En chocolade is een duidelijk voorbeeld, maar absoluut niet het enige. ‘Lokaal’ is een verhaal met vele interpretaties en nuances, dat is wel duidelijk.
Is het 12u of hebben we nog wat tijd? (Part 3)
We kennen allemaal de beelden van schildpadden en vissen die vernesteld zitten in allerhande soorten plastic of zeevogels die zieltogen omdat hun maag gevuld is met plastic rommel. Vreselijke beelden! Het probleem is echter nog veel erger dan dat, plastic vind je echt wel overal: het zit in onze lucht, ons water en in onze bodem. Het maakt niet uit waar je op zoek gaat naar plastic, je vindt het – tot in de verste uithoeken van de aarde. Het is niet alleen alomtegenwoordig in ons milieu, ook ons eigen lichaam is als het ware ‘besmet’ met plastic.
Avontuurlijke eters houden van hartig
En babyboomers lusten meer dan jonge mensen, maar millennials zijn avontuurlijker aangelegd wanneer het op eten aankomt. Mannen eten vaker graag witte chocolade en mosselen en vrouwen dan weer vaker asperges, oesterzwammen en komkommers. En nog een boel leuke data over foodies, wat mensen lusten, en wat ze al eens durfden te eten!
Co-creatie, hoe doe je dat?
Neen, niet ‘kook-creatie’. Co-creatie, zoals in co-operatie en co-organisatie. Het woord spreekt eigenlijk wel voor zich. ‘Samen creëren’, daar komt het op neer. Samen met wie, dat hangt van de situatie af.
Veranderend bord, veranderende velden (part 2)
Hoe en wat we eten, verandert door de tijd heen. Dat wisten jullie vast wel. Ook de landbouw is niet meer wat ze was 200 jaar geleden. Ook dat hadden jullie vast wel al door. Maar hoe drastisch ons eetpatroon en bijbehorend landbouw wel niet veranderd zijn, wordt vaak onderschat. In deel 1 namen we de veranderingen op ons bord onder de loep, en in deel 2 kijken we naar onze velden: hoe zijn die mee geëvolueerd met ons eetpatroon?
Voedselbossen, een moderne tuin van eden?
Bossen, die kennen we allemaal: weelderige, overvloedige, uitgestrekte en ongerepte wildernis, wemelend van het leven, een rijkdom aan allerhande soorten en imposant om te zien. Bossen bestaan prima op zichzelf. Maaien, wieden, sproeien of ploegen, het is allemaal niet nodig. Geen werk en ook geen mensen. Stel je voor dat alles in dit weelderige, spectaculaire bos eetbaar zou zijn! Enter: het voedselbos!
Veranderend bord, veranderende velden (part 1)
Hoe en wat we eten, verandert door de tijd heen. Dat wisten jullie vast wel. Ook de landbouw is erg veranderd in pakweg de voorbije eeuw. Ook dat hadden jullie misschien wel al gemerkt. Maar hoe drastisch ons eetpatroon en bijbehorende landbouw wel niet veranderd zijn, wordt vaak onderschat. In deel 1 nemen we ons bord onder de loep: daar vinden we een ware food revolution, en helaas niet altijd in de positieve zin. Wat is er dan zo frappant gewijzigd?
Is het 12u of hebben we nog wat tijd? (part 2)
Onze bodems hebben dorst. En dan valt de regen ineens met bakken tegelijk uit de hemel en stroomt de boel over. In het eerste deel van deze reeks ging het over CO2, het broeikaseffect en de klimaatverandering. Deze keer over iets dat er aan gelieerd is, en waar we vandaag de dag al meermaals (on)aangenaam kennis mee hebben gemaakt: droogte, een ontwrichte watercyclus en watergebrek.
Is het 12u of hebben we nog wat tijd? (part 1)
Dit wordt een reeks, want de milieu- en klimaatuitdagingen waar we op vandaag tegenaan kijken uit de doeken doen in één bevattelijke blogpost zou simpelweg niet lukken. Is het dan zo erg gesteld met het milieu en klimaat? Ja, eigenlijk wel, en het is nog een pak complexer dan pakweg het gat in de ozonlaag, waar we in de jaren ’80 en ’90 allemaal zo wakker van lagen.
