Misschien is dat omdat design thinking eigenlijk heel erg logisch is. Bij design thinking is de hamvraag: ‘voor wie doe je dit allemaal’? Je zet daarmee de gebruiker centraal, in een interactief en iteratief proces. Je maakt producten en diensten op maat van de gebruiker, in samenwerking met de gebruiker, daar komt het zowat op neer.
Voor velen is dat bij een klassiek productontwikkelingsproces ook zo. “Natúúrlijk maken wij producten op maat van de consument!” en “We vragen toch ook de feedback van de mensen vooraleer we iets lanceren!” hoor je dan. Maar die producten ‘op maat van de consument’ blijkt dan eerder ‘ideeën van de producent die in de consumententrends passen’. En de feedback van de mensen, wordt alléén gevraagd voor de lancering, wanneer het meeste eigenlijk al beslist is, en ook amper nog gewijzigd wordt.
Bij design thinking ga je dus vooral veel vaker en veel dieper in interactie met de gebruiker of consument: ze worden betrokken in quasi elke fase van het proces, niet alleen kwantitatief, maar ook persoonlijk. En niet alleen door hen vragen te stellen, maar ook door hen actief te laten meedenken, en te luisteren naar hun kritiek en eigen suggesties.
Daarbij maken we ook komaf met het uitgaan van veronderstellingen: we proberen niet in hun plaats te denken, maar vragen wat zíj denken. Via diepte-interviews, co-creatie sessies en inlevingsstrategieën ga je écht in interactie. ‘Empathise’ noemen ze dat. En dat blijf je doen doorheen het gehele proces. Maak daarbij de oplossingen zo concreet mogelijk, met prototypes, mock-ups of digitale tools zoals virtual reality. Geef de mensen de kans om zelf oplossingen te creëren en/of bij te schaven.
Een tweede kenmerk van design thinking, is het definiëren van de probleemstelling of de nood. In een klassiek ontwikkelingsproces worden heel wat oplossingen bedacht die geen enkele nood invullen. Of probeer je het verkeerde probleem op te lossen. Wat meer aandacht besteden aan het zoeken naar de kern van het probleem is vaak geen overbodige luxe. Ga ook hier niet uit van hypotheses, maar stel alles in vraag, ook de probleemstelling zelf.
Ten derde is ook het iteratieve aspect eigen aan design thinking. Waar een klassiek productontwikkelingsproces in duidelijke fasen verloopt, die elkaar netjes opvolgen, loopt dat bij design thinking wel eens door elkaar. Door de voortdurende feedback van de gebruikers, wordt namelijk al snel duidelijk wanneer je op een verkeerd spoor zit, en dan keer je gewoon even een stapje (of een paar stappen) terug.
In de praktijk zet je dus het hele ontwikkelingsproces een beetje op zijn kop, en geef je ook voor een stuk de controle uit handen. Je laat namelijk anderen aangeven welke richting het proces moet uitgaan.
Dat is wat wennen voor sommigen, en ook wat moeilijker te plannen en te structureren. Maar je krijgt er heel wat voor terug. Want doordat je consumenten en andere partijen al van bij het begin betrekt, verbetert de kwaliteit van de innovaties en oplossingen. Je zal er dus sneller ‘boenk op’ zitten, omdat je het probleem vanuit verschillende kanten hebt bekeken, en niet alleen de jouwe. De risico’s van (vooruitstrevende) oplossingen en innovaties is dan ook een pak minder groot.
Daarnaast krijg je ook een breder netwerk en een ruimere kijk op je eigen business. Zodat je als organisatie flexibeler wordt, en beter kan aanpassen aan toekomstige veranderingen en uitdagingen.
Getriggerd om met deze aanpak aan de slag te gaan?
Geef ons een seintje, en we bekijken graag met jou hoe we je kunnen helpen.
